Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Ο Μάνος και ο Μίκης διαφορετικοί...

    Αν προσπαθήσεις να καταγράψεις τους τραγουδιστές που έχουν τραγουδήσει τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και του Μίκη Θεοδωράκη, η λίστα θα είναι ατελείωτη. Οι περισσότεροι πατάνε στην πρώτη εκτέλεση, λίγοι έχουν τολμήσει να τους «πειράξουν», κάποιες φορές με επιτυχία, συνήθως όμως το αποτέλεσμα είναι μέτριο. Και οι ίδιοι οι συνθέτες είχαν κοιτάξει κατα καιρούς παλιά τους τραγούδια από άλλη οπτική γωνία, είτε μουσικά είτε ερμηνευτικά ανάλογα με τις περιστάσεις και τις εμπνέυσεις που είχαν. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν προσπάθειες που έχουν γίνει από εκπρόσωπους της κλασικής-λυρικής σκηνής, αφού χρειάζεται προσαρμογή σε ένα άλλο είδος μουσικής, που δεν είναι εύκολο. Πιο γνωστές είναι του Μάριου Φραγκούλη, με το "Άξιον εστί" και την "Όμορφη πόλη" του Θεοδωράκη και το "Η εποχή της αγάπης" 1 και 2 σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Εξαιρετική είναι και της ελληνίδας σοπράνο, Σόνιας Θεοδωρίδου, στο "Συναντά τον Μάνο Χατζιδάκι".

    

    Μία από τις πρώτες εκτελέσεις τραγουδιών των δύο μεγάλων συνθετών από τενόρο, ήταν του Μιχαήλ Θεοδώρε (Michael Theodore), που κυκλοφόρησε το 1968, με τίτλο "Theodore singt Theodorakis", από την εταιρεία δίσκων Finale. (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1974 από την Finale Hellas με κωδικό F-1001 και τίτλο "Θεοδώρε τραγουδά Θεοδωράκη"). Στο οπισθόφυλλο του δίσκου υπάρχει ένα σύντομο βιογραφικό του τενόρου : Ο Μιχαήλ Θεοδώρε γεννήθηκε το 1939 στην Θεσσαλονίκη. Αρχικά σπούδασε μουσική στο Ωδείο της συμπρωτεύουσας έχοντας για καθηγητή τον μεγάλο τενόρο Κων. Λιόντα και εν συνεχεία για 11 ακόμα χρόνια στην Μουσική Ακαδημία της Βιέννης... καθώς και λίγα λόγια από τον Θεοδωράκη : Πρέπει να ομολογήσω ότι η ερμηνεία των τραγουδιών μου απ' τον Μιχαήλ Θεοδώρε με αφήνει εκστατικό. Ακούω τις απλές μελωδίες μου σαν κάτι το εξαιρετικά ευχάριστο. Οπωσδήποτε ο εκλεκτός αυτός τενόρος, που συνοδεύεται από μια υπέροχη μεγάλη ορχήστρα, παρουσιάζει το έργο μου, όπως δεν παρουσιάστηκε ποτέ μέχρι τώρα. Χαίρομαι που είναι Έλληνας και θα χαρώ περισσότερο αν μας δοθή η ευκαιρία να συνεργασθούμε και πάλι στην πατρίδα.

    Στον δίσκο εκτός από τα τραγούδια του Θεοδωράκη υπάρχουν και τέσσερα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (Κουρασμένο παλληκάρι, Το φεγγάρι είναι κόκκινο, Ο Υμηττός, Τ'αστέρι του Βορηά).





    Μπορεί οι εκτελέσεις της Νάνας Μούσχουρη και Μαρίας Φαραντούρη να ακροβατούν μεταξύ έντεχνου και κλασικού, αλλά εδώ έχουμε μια καθαρά κλασική, λυρική ματιά, άρτια και επιβλητική.





    Αρκετά χρόνια μετά, το 1986, υπό την καθοδήγηση του Σταύρου Ξαρχάκου, μια μεγάλη ελληνίδα σοπράνο, η Αγνή Μπάλτσα, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε σε Ελλάδα και εξωτερικό, τραγούδια των Χατζιδάκι-Θεοδωράκη.(και Τσιτσάνη-Ξαρχάκου). Στην Ελλάδα ο δίσκος είχε τον τίτλο "Η Αγνη Μπάλτσα τραγουδά Χατζιδάκι-Θεοδωράκη-Ξαρχάκο-Τσιτσάνη", και κωδικό 419236-1 από την Deutsche Grammophon. Σόλο μπουζούκι παίζει ο μεγάλος Κώστας Παπαδόπουλος, ενώ ο Σταύρος Ξαρχάκος διευθύνει την Αθηναϊκή Πειραματική Ορχήστρα (στο οπισθόφυλλο με το τσιγάρο στο στόμα....). Στο σημείωμα του Ξαρχάκου στο εσωτερικό του βινυλίου διαβάζουμε μετά από μία σύντομη ιστορία της ελληνικής μουσικής : Διάλεξα και χρησιμοποίησα ότι καλύτερο υλικό πίστευα ότι θα μπορούσε να αποδώσει την αληθινότητα και συνέπεια αυτών των δημιουργών. Στο κρύσταλλο, στη γνώση και στην ευαισθησία της Αγνής Μπάλτσα, στις χορδές του Κώστα Παπαδόπουλου, στην απόδοση των υπόλοιπων μουσικών της ορχήστρας πρόσθεσα και την δική μου προσωπική αντίληψη χωρίς όμως να προδίδω την έμπνευση των μεγάλων συναδέλφων μου. Ο Κώστας Παπαδόπουλος με μια δουλειά κέντημα έδειξε την αξία του μουσικού οργάνου που λέγεται μπουζούκι, έδειξε γιατί ο λαός μας αγάπησε τον ευαίσθητο και αισθαντικό ήχο του. Η Αγνή Μπάλτσα με τη σπάνια μουσικότητα και ευαισθησία της οδηγήθηκε με ασφάλεια σ'ένα άλλο μουσικό μονοπάτι και απόδωσε ακόμη και τα πιο ανεπαίσθητα ηχοχρώματα. Θέλω να τονίσω κάτι που πιστεύω βαθειά: δεν υπάρχουν λαϊκοί, δημοτικοί ή κλασικοί τραγουδιστές. Υπάρχουν μόνο μεγάλοι και μικροί καλλιτέχνες. Η Αγνή Μπάλτσα είναι μέγιστη στο είδος της και πιστεύω ότι ένας μεγάλος ερμηνευτής είναι ταυτόχρονα και μεγάλος λαϊκός ραψωδός.







    Ο δίσκος είναι ένα κόσμημα πραγματικά, η σοπράνο μας, απογειώνει τα ήδη μεγάλα τραγούδια των συνθετών, και τα ταξιδεύει σε διαφορετικούς μουσικούς ουρανούς, ενώ για το παίξιμο του Κώστα Παπαδόπουλου στο μπουζούκι, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά λόγια, έχει παίξει δίπλα σε όλους τους μεγάλους έλληνες συνθέτες, με όλους τους μεγάλους ρεμπέτες (Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα), και η δεξιοτεχνία του αποτελεί σημείο αναφοράς στο κόσμο του μπουζουκιού.







Οποιοδήποτε σχόλιο, προς συμπλήρωση του άρθρου ή προς διόρθωση του, ευπρόσδεκτο. Οι δίσκοι και οι φωτογραφίες αυτών, είναι από την ιδιωτική συλλογή μου.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου